ΚΑΙ Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ...

Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης

Μερικά πράγματα δεν ξεχνιούνται. Εικοσι και κάτι χρόνια πριν. Νέος, φιλόδοξος,ανθεκτικός, ιδεολόγος, απόλυτος, με άγνοια κινδύνου. Ερωτευμένος με το επάγγελμα. Λάθος. Ερωτευμένος γενικά. Το επάγγελμα νόμιζα πως είχε γίνει περισσότερο για να με υπηρετήσει, παρά να το υπηρετήσω. Η δημοσιογραφία μύριζε ακόμη μελάνι, τυπογραφικά, φόβο και αγωνία για το αποτέλεσμα. Τα μεσημέρια, μύριζε παρέα και τηγανιτές πατάτες από ένα βρώμικο κυλικείο. Η Ελένη, ο Νίκος, η Τιτίνα...Πώς να ξεχάσεις; Γιατί να ξεχάσεις; Είχε φτάσει ένα τηλεγράφημα απ το πρακτορείο ΤΑΣΣ, 1.300 λέξεις. «Μικρέ κάντο 300». Το έκανα. Το πρώτο μου κείμενο.Το θαύμασα,πρόλαβα να το αγαπήσω και το έδοσα στον αρχισυντάκτη. Τον κοίταζα με προσμονή. Ψέματα, δεν τον κοίταζα. Νόμιζα. Είχα κλείσει τα μάτια και ευχόμουν μέσα μου «να μην βάλει το στυλό του στο κείμενο, να μη σβήσει κάτι, να μη διορθώσει». Δεν έβαλε. Με κοίταξε μόνο, σήκωσε το στυλό-εφιάλτη και έκανε έναν μορφασμό. «Μπράβο μικρέ». Ύστερα με μια κίνηση όλο αυτοπεποίθηση που θα μου θυμίζει πάντα τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία, μα πιο πολύ τη συγγένειά μας με την αυταπάτη, έκανε το χειρόγραφό μου κομμάτι. «Μπράβο, τώρα γράψε άλλο».

Έκανα καιρό να ξεπεράσω το σοκ που θεωρούσα αποτέλεσμα ενός σαδισμού απέναντι στους νέους δημοσιογράφους. Και πολύ περισσότερο για να καταλάβω πως δεν ήταν σαδισμός, αλλά το πρώτο μάθημα δημοσιογραφίας. Ο δημοσιογράφος δεν πρέπει να ερωτεύεται το κείμενό του, να το θεωρεί το πιο πολύτιμο πράγμα που υπάρχει γιατί όχι μόνο οι άλλοι ,αλλά και ίδιος μπορεί να γράψει καλύτερο. Πρέπει να επιλέγει αυτά που χρειάζεται η ενημέρωση και όχι ο ίδιος και ο εγωισμός του. Πρέπει να μάθει να σβήνει και όχι μόνο να γράφει, όπως έλεγε ο Χεμινγουέι, εξηγώντας πώς κατάφερε να πάρει Νόμπελ λογοτεχνίας : «έμαθα να γράφω μαθαίνοντας να σβήνω. Το έμαθα για να γλυτώνω λέξεις , άρα λεφτά στα τηλεγραφήματα που έστελνα ως πολεμικός ανταποκριτής».

συνέχεια στο koutipandoras