Η πρετεντέρειος «επιστροφή στην πολιτική»…

Του Πέτρου Τατούλη



Το διάβασα σε ένα blog, διότι ως συνειρμός ομολογώ ότι μου είχε διαφύγει. Λίγες ημέρες αφότου ο κ. Πρετεντέρης από τις σελίδες του «Βήματος» έγραφε στο γνωστό του ύφος την ανάγκη για εδώ και τώρα αλλαγή του εκλογικού νόμου, προκειμένου να μην υπάρξει ακυβερνησία στη χώρα σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, ο υπουργός εσωτερικών άνοιξε το ίδιο ζήτημα, καλώντας το ΠΑΣΟΚ να αποδεχτεί την πρότασή του για εφαρμογή του νέου νόμου όχι από τις μεθεπόμενες εκλογές, αλλά από τις επόμενες. Η κυβέρνηση στην υπηρεσία της πρετεντέρειας λογικής. Ή το αντίστροφο.

Ακούγοντας λοιπόν τις συνήθεις αγωνιώδεις εκκλήσεις του συγκεκριμένου δημοσιογράφου στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του «Mega Channel» προκειμένου να επιστρέψουμε εμείς οι πολιτικοί …στην πολιτική, μου γεννήθηκε ένα μεγάλο ερώτημα. Εμείς να επιστρέψουμε, όπως λέει ο τηλεσχολιαστής. Εκεί όμως ποιον θα βρούμε; Σίγουρα όχι την πλειοψηφία των επιφανών δημοσιογράφων που με περισπούδαστο ύφος περιφέρουν την αλαζονεία και την πληρωμένη τους πένα δεξιά και αριστερά, υπηρετώντας το κάθε αφεντικό: εκδοτικό συγκρότημα ή πολιτική πατρωνία.

Για τον τρόπο που διατυπώνει τις απόψεις του ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος, είχα πάντοτε άποψη. Μέχρι που κάποια στιγμή, σε συζήτηση με άλλον αρθρογράφο- ανοικτό μυαλό και ανεξάρτητη κατά το δυνατόν φωνή- μου δημιουργήθηκε η εικόνα ότι ο εν λόγω αρθρογράφος του «Βήματος» γράφει ως αυτό που λέμε «intellectual arrogant». Από τότε πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να ξαναβρεθώ με τον φίλο που σας ανέφερα παραπάνω. Σε σχετική συζήτηση για την σήψη του μιντιακού κατεστημένου, του υπενθύμισα εκείνην την άποψη περί «υπεροψίας χάριν διανοητικής ανωτερότητας» που είχε αναγνωρίσει στην πένα του τηλεσχολιαστή. Όπως μου ομολόγησε είχε κι εκείνος παραπλανηθεί, κυρίως από τη θετική στάση του κ. Πρετεντέρη απέναντι στον πρώην πρωθυπουργό, τον κ. Σημίτη, σε μια περίοδο, που (επειδή δεν γνωρίζαμε ότι τα χειρότερα έπονταν) όλοι τον λοιδορούσαν. «Πέτρο, συγνώμη, δεν είχα καταλάβει, ότι η αγάπη για τη σημιτική πολιτεία, ήταν τελικώς αγάπη για κάθε εξουσία»…

Αυτά θυμήθηκα χθες που παρακολούθησα άλλη μια πρετεντέρειο «εξαλλότητα» (έξαλλη μεγαλειότητα) να βρυχάται εκ του παραθύρου του, καλώντας επιτέλους τους πολιτικούς «να δουν δελτία» για να καταλάβουν τα πραγματικά προβλήματα του τόπου. Άλλωστε, ανέφερε ο ίδιος εμφανώς θυμωμένος, δεν είναι δυνατόν ο τόπος να «ασχολείται με τον κάθε βουλευτή που άγει και φέρει την “παρόλα” του», προκειμένου να διοχετεύσει την «πικρία» του για την διάψευση των ταπεινών του φιλοδοξιών. Ο κ. Πρετεντέρης έχει απόλυτο δίκιο! Κι εδώ θα προσθέσω εγώ ότι και ο κάθε χουλιγκάνος των γηπέδων, οσφυοκάμπτης και σεμνός υπηρέτης όλων των κυβερνήσεων δεν μπορεί να ενημερώνει την κοινή γνώμη και να θεωρεί μάλιστα ότι κάνει και κάποιου είδους παρέμβαση. Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στους πολιτικούς που λοιδορεί ο κ. Πρετεντέρης και σε εκείνους που δημοσιογραφούν με τον συγκεκριμένο τρόπο. Οι πρώτοι εκλέγονται ελεύθερα από τον λαό. Οι δεύτεροι είναι απλώς πληρωμένοι γραφιάδες.

Ας πούμε ότι εμείς οι πολιτικοί επιστρέφουμε στην πολιτική. Ποιον θα βρούμε εκεί; Πάντως όχι τους γνωστούς Πρετεντέρηδες… Οι καιροί αλλάζουν. Η Ελλάδα είναι μια μικρή οικογένεια. Η μικρονοητική υπεροψία δεν μπορεί πια να κρύψει το κουσούρι κανενός…

tatoulis